Για το μουσικό πολιτισμό που αναπτύχθηκε
στη ∆υτ. Ασία, πρώτα απ’ τους Σουμέριους κι
έπειτα από τους Ασσύριους και Βαβυλώνιους,
οι πληροφορίες μας είναι λιγοστές. Βρέθηκαν
ελάχιστα και αμφισβητούμενα δείγματα μουσικής σημειογραφίας και κατεστραμμένα μουσικά
όργανα. Από ένα διπλό αυλό που σώθηκε
συμπεραίνουμε ότι γνώριζαν τη διατονική
σκάλα. Ανάγλυφες παραστάσεις ωστόσο δεν
αφήνουν αμφιβολία για τη θέση της μουσικής
στον πολιτισμό τους αφού βλέπουμε μουσικούς
παντού: στους ναούς, στο παλάτι, στα πανηγύρια, στις παρελάσεις.
Σε αντίθεση και παρά το γεγονός ότι δεν
έχει σωθεί κανένα θεωρητικό βιβλίο ούτε και
κανένα σημάδι μουσικής σημειογραφίας οι
γνώσεις μας για την αιγυπτιακή μουσική δεν
είναι καθόλου φτωχές. Η πλούσια εικονογράφηση των βασιλικών τάφων μας επιτρέπει να
καταλάβουμε ότι η μουσική ήταν στενά δεμένη
με όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Η μελέτη
των διαφόρων αυλών δε που βρέθηκαν στους
τάφους των Φαραώ – υλικό, μήκος, διάμετρο,
αριθμό και θέση τρυπών – μας οδηγεί στο
συμπέρασμα ότι οι Αιγύπτιοι γνώριζαν από
αρχαιοτάτους χρόνους τη διατονική και χρωματική σκάλα και ότι το τονικό ους σύστημα
είχε ομοιότητες με το σημερινό.
Η Αιγυπτιακή μουσική επηρέασε το μουσικό
πολιτισμό της Κρήτης και της Αρχαίας Ελλάδας, τον οποίο και θα μελετήσουμε σε επόμενο άρθρο.
Karl Nef, Ιστορία της Μουσικής (1960)
